خانه‌های خشتی روستای ابیانه کم نیست. کوچک و بزرگ در پایین یا بالای ده سالم و یا تخریب شده و در حال تخریب برای مردم باقی مانده است و کمتر کسی به فریادشان می‌رسد. بیشتر اوقات مردم در روستا نمی‌مانند چند سالی است که مردم از روستا به شهر کوچ کرده اند و فقط گاهی که مراسمی‌در روستا باشد به خانه‌هایشان برمی‌گردند اما هنوز برخی از اهالی روستا هستند که دل از محل زندگی خود نکنده و حاضر نشده اند با فرزندان خود از روستا خارج شوند هنوز هم می‌توان از میان همه درهای قفل زده ابیانه در زمانی که گردشگران کمتری به آنجا می‌روند  اهالی قدیمی‌و سالخورده روستا را دید که جلوی در خانه‌هایشان نشسته اند و یا با همان پوشش همیشگی خود چارقد با گل‌های سرخ پوشیده و دامن چین دار در کوچه‌ها قدم می‌زنند آنها می‌دانند که بهار، گردشگران را به روستا می‌آورد و دیگر کمتر با آرامی‌در کوچه می‌نشینند.

برخی از انها هنوز فصل سفر نشده خانه‌های خود را یا تعمیر می‌کنند و یا تخریب تا دوباره آن را از نو بسازند. آنها خانه خود را تخریب می‌کنند چون می‌توانند از شر یک خانه درحال تخریب راحت شوند دلیل دیگرشان این است که هزینه مرمت و نگهداری بیش از بازسازی است با این وجود برای توجیه کار خود سعی می‌کنند که پوشش بیرونی و نمای بیرونی خانه را با گل سرخ آذین کنند تا در کنار خانه‌های دیگر این تفاوت خیلی به چشم نیاید. در میان همه این اهالی اما ساکنانی هم هستند که در زمین خالی خود خانه ای ساخته اند که هم رنگ و بوی سنتی خود را داشته باشد و هم سبک خانه‌های ابیانه را حفظ کرده کند.

یکی از این خانه‌ها متعلق به حاج ماشاالله بیگی ابیانه ای است او به کمک محسن کرمانی دامادش، خانه ای در روستا را به همان سبک سنتی ساخته اما از آن المان‌هایی برای رفاه ساکنان نیز استفاده کرده است شیشه‌های رنگی پنجره‌های چوبی همه از بهترین نوع آن در این خانه استفاده شده است و نمای بیرون آن نیز به رنگ خانه‌های ابیانه ای است تا حدی که برخی تصور می‌کنند این خانه برای بوم گردی آماده شده و دلشان می‌خواهد وارد آن شوند و در آن اقامت کنند.

حاج ماشاالله بیگی می‌گوید: در این خانه از چوب‌های روس استفاده کرده ایم چرا که مقاومت بیشتری داد و چون خانه و روستا مرطوب نیست می‌توان از چوب زیادی در تزئین آن استفاده کرد. اما هزینه آن هم کم نبود.

او و دامادش این خانه را برای اوقاتی تجهیز کرده که از تهران به روستا می‌آیند و می‌خواهند چند صباحی اینجا بمانند به خصوص در زمان ایام محرم که نذری می‌دهند.

کرمانی داماد بیگی در این کار او را همراهی می‌کند او نه در دانشگاه معماری خوانده و نه از ایده افراد فعال در حوزه خانه‌های قدیمی‌و معماری استفاده کرده او و همسرش به خانه‌های قدیمی‌و سبک زندگی مردم ابیانه همچنان علاقه مند هستند به همین دلیل خانه آنها در حوالی خیابان پیروزی تهران از وجود وسایل زندگی مردم ابیانه چیزی کم ندارد.

بیگی و دامادش از همان خانه‌های قدیمی‌خود در روستا وسایلی به این خانه در تهران آورده تا آن را شبیه به یک موزه از سبک زندگی مردم ابیانه کنند. دیگ و سفال قدیمی، سینی‌های مسی قلمکاری شده، ظروف و حتی عروسک‌هایی که نوع پوشش زنها و مردان ابیانه را نشان می‌دهد در این خانه موجود است. خانه ای که زمانی بخشی از خانه کمال الملک در نزدیکی میدان شهدای تهران بوده است.

شاید کمتر کسی متوجه شود پشت دیوارهای بلند این خانه و در میان آپارتمانهای ساخته شده آن اطراف چنین خانه ای به سبک سنتی ساخته شده است و اهالی آن حتی در نوع انتخاب رنگ دیوار سلیقه به خرج داده اند اما در کنار همین خانه، ساختمانی قرمز رنگ با چند واحد اپارتمان هم به چشم می‌خورد که مالک آن نیز یکی از اهالی ابیانه است که به تبعیت از خانه‌های سرخ روستای ابیانه این ساختمان را به رنگ قرمز تیره درآورده است شاید نشانی از روستا در کوچه‌های تهران باشد.